Ζώων ζώντων*

Ζώων  ζώντων                 

 

Kαλοί μου φίλοι 
η παρουσία σας
φέρνει   στην αυλή μου
την καλοσύνη του σύμπαντος.

  Η θλίψη  σας
μετρά
τον αδέσποτο δρόμο  μας
μέχρι να  συναντήσουμε
τη δωρεά σας . 

Η ευγνωμοσύνη σας  
νόμος
 γεμίζει την ποδιά μου
φωτεινά  αστέρια.

Στην άκρη του νέου κόσμου
θα γεννήσουμε
 κι εμείς
κάποτε
την  αγάπη σας.

* Ποίημα της  Φαέθουσας

Ελπίδες (ποίημα της Φαέθουσας).

                                      Ελπίδες

 Όταν  ο κόσμος
του ανθρώπου
θα έχει  απωλεσθεί
όλες οι ελπίδες
για έναν νέο
θα  κρύβονται
στα μάτια των
αδέσποτων ζώων
που θα τριγυρνούν
κλαίγοντας ακόμα
για τους φίλους
που χάθηκαν.

 

 

Αποχαιρετισμός (Δημοσιεύτηκε 18-05-2003 στο 3ο Γυμν. Κερατσινίου με τίτλο: Για τα παιδιά του Γ1 2002-03)

Παιδιά μας,

Έμαθα ότι είναι κάποιοι από σας που λυπούνται γιατί σε λίγες μέρες θα

αποχωριστούν το σχολείο μας. Κι υποθέτω πως, καθώς είστε μικροί ακόμα και ανήμποροι να ελέγξετε τα συναισθήματά σας- και γιατί;Τι πιο ωραίο να νιώθει ο άνθρωπος το γλυκό πόνο της αγάπης;- μένετε στη λύπη σας. Κι είναι φυσικό, για την αμάθητη από τους βαθείς πόνους εφηβεία σας και για τον άδολο εγωισμό της απειρίας σας, να μη βλέπει η ψυχή σας τον άλλον, αυτόν για τον αποχωρισμό από τον οποίο η γλυκειά θλίψη γίνεται αυτόν τον καιρό σύντροφός σας.

Μοιάζει ο αποχωρισμός με το αντίο του έρωτα. Κι είναι οι εραστές η Γνώση και τα υποκείμενά μας. Όλων μας, που ως πρόσωπα και ψυχές καταφέραμε να ερωτευτούμε τη Γνώση και μέσα από αυτήν να αγαπήσουμε την ανθρωπιά, τη φύση, το Θεό.

(Μακάρι!)

Κι ίσως νομίζετε πως εμείς σας μάθαμε πολλά ή θαυμαστά. Όχι, παιδιά, η ψυχή σας είναι αυτή που σας δίδαξε, η ψυχή σας είναι αυτή που αναζήτησε την πηγή και άντλησε το νερό. Η ψυχή σας αναζητούσε το φως και αυτή έστρεψε το βλέμμα σας προς τον ήλιο. Και μαζί με τη δική σας πορεύονταν καθηγούμενες και οι δικές μας , οικειωμένες από τα χρόνια την αναζήτηση. Γιατί η δίψα για τη δροσιά της γνώσης της ψυχής μας ποτέ δεν σταματά να μας οδηγεί στα πηγάδια της.

(Μακάρι!)

Δεν είμαστε εμείς που «κάναμε μάθημα» – αστεία είναι αλήθεια και πολύ φτωχή η έκφραση για να αποδώσει τις αναδύσεις μας στις δροσερές θάλασσες της ποίησης, τις ορειβασίες μας στο συντακτικό, τις αγωνιώδεις αναζητήσεις μας να βγούμε από τους δαιδαλικούς διαδρόμους της γραμματικής…-δεν ήμαστε εμείς, ήταν ο ¶νθρωπος ο οδηγημένος από το πάθος της Αγάπης να κοινωνήσει με το θαύμα της ζωής.

(Μακάρι!)

Λυπηθείτε λοιπόν που σταματά αυτή η γιορτή. Αλλά να μην αφήσετε τη λύπη σας να γίνει πένθος. Μετατρέψτε την σε επιμονή να συνεχίσετε να μαθαίνετε τον εαυτό σας και τον κόσμο. Κάντε τη λύπη σας χαρά και προσμονή για τη μεγάλη γιορτή που έρχεται. Καθώς θα γίνεστε μεγαλύτεροι θα ακούτε πιο προσεκτικά, θα βλέπετε οξύτερα, θα σκέφτεστε βαθύτερα, η αφή σας θα αγγίζει με όλο και περισσότερη ευαισθησία, θα οσμίζεστε την Αρετή από πολύ μακριά και καθημερινά στο πιάτο σας θα αχνίζει το ζεστό πιάτο της Αγάπης.

(Μακάρι, μακάρι τότε!)

Εμείς, δάσκαλοι και μαθητές σας , παππούδες και γιαγιάδες, θα δυναμώνουμε το ακουστικό μας να ακούσουμε ξανά τον ψίθυρο των εφηβικών σας μυστικών που κρύβατε κάτω από τα τετράδια των ασκήσεων, με τα πρεσβυωπικά ματογυάλια μας θα προσπαθούμε να ξαναδούμε τα κρυφά σας χαμόγελα κρυμμένα τάχα πίσω από τις παλάμες σας. Ανάμεσα στις ρυτίδες μας θα κάνουν παιχνιδιάρικα μακροβούτια η ευχαρίστηση, το καμάρι και η ικανοποίηση…

(Μακάρι, μακάρι τότε!)

Και σεις, πολλά χρόνια απόφοιτοι, κρατώντας τις ζωές σας απ’ το χέρι θα λέτε: αυτοί ήταν κάποτε οι δάσκαλοί μας…

Μάιος 2003

Νικολαΐδου Φωτεινή

Του γιοφυριού της Άρτας, μια άλλη εκδοχή (Από 3ο Γυμνάσιο,25-03-2005)

ΤΟ ΓΙΟΦΥΡΙ

 Είμαι του πρωτομάστορα

και βγαίνω τα παράωρα

 Μ’ έχουνε χτίσει στα βαθιά

σε δυο λιθάρια ριζιμιά

Και δε με ρώτησε κανείς

 ¨πόσο στα θέμελα πονείς;¨

Από γιοφύρι στα νερά

κάλλιο να στέριωνα εκκλησιά

Να βλέπω γλυκοχάραμα

των καντηλιών το άναμμα

-Άκου και μένανε κυρά

που σε ακούω στην ερημιά

 Ο κύρης σου λυπήθηκε

που κάποτε σ’ αρνήθηκε –

Να βράσω τέτοιον κύρη

 που μ’ έκανε γιοφύρι.

(¨Η Μικρή Ανάγνωση¨ 1999)

Από το «ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΙΣΤΙΚΟ» των εκδόσεων Ίβυκος, με τίτλο «ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ», 21 Μαρτίου 2005

Σημείωση: Ο Δημήτρης Πιστικός ζει στον Πειραιά όπου δικηγορεί. Ποιητικά έργα που έχει εκδόσει: «Ανάγνωση» 1991, «Ηλιοπαιδεία»1992, «Η Ενάτη Σταυροφορία»1997, «Η Μικρή Ανάγνωση»1999, «Χαιρετισμοί της Χίου» 2001, «Διαβάζοντας την Αντιγόνη με το φεγγάρι»2004. Ακόμη «Ζωγραφία Λαλούσα», 1997 (ποιητική ανθολογία) και το θεατρικό «Ο Άνθρωπος που ερχόταν από το νερό», 1997 (Δικαστικό δράμα). Έχει μεταφράσει Αρχαίους Έλληνες ποιητές. Συνεργάζεται με λογοτεχνικά περιοδικά όπου δημοσιεύει ποιήματα και δοκίμια. Πολλά από τα ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε ευρωπαϊκές γλώσσες. Αρκετά από αυτά έχουν μελοποιηθεί από Έλληνες συνθέτες.